Opeens zie ik het staan: ‘Mijn zoon is ook homo… als mijn zoon niet welkom is, wat moet ik daar dan nog? Ik zou toch mijn eigen kind verraden?’ Ik voel de pijn, het verdriet. Het was weer eens zover! Het cip plaatste op 27 november een bericht, dat de vrijgemaakte synode een studiedeputaatschap ging instellen over de plaatst van LHBT’ers in de gemeente. Zoals te verwachten viel, barstten de felle debatten weer in alle hevigheid los. Weer zag je snoeiharde en meedogenloze woorden, als ‘Sodom en Gomorra’, een ‘gruwel’, ‘tegennatuurlijk’, ‘zondig’, weer werden LHBT’ers weggezet als de oorzaak van alle ellende en verval in de kerk, een bedreiging voor Gods huis. Weer zie je LHBT’ers in alle pijn en gekwetstheid reageren, weer zie je hoe ‘stoere zogenaamd bijbelgetrouwe christenen’ daar nog harder over heen gaan. ‘Satan zal van binnenuit de kerk proberen stuk te maken’, ‘wolven in schaapskleren’, ‘het einde der dagen’, ‘God schept geen homo’s’, ‘ze leven in de waan dat ze homo zijn’, homo’s en lesbiennes worden ‘laf’ en ‘leugenachtig’ genoemd. Het roept bij mij een beeld op van grommende en grauwende bloedhonden die hun prooi of slachtoffer in een hoek drijven om hem vervolgens te verscheuren. Het roept bij mij een enorme pijn en walging op. Ik voel me boos worden, weten die mensen niet wat ze daarmee aanrichten? Beseffen ze niet, dat het zelfmoordpercentage onder christelijke homoseksuele jongeren significant hoger ligt, dan onder niet-christelijke homoseksuele jongeren? En dan zie ik die uitspraak staan, een moeder, die zegt dat haar zoon ook homo is en dat ze zijn strijd gezien heeft, ‘als hij niet meer welkom is, wat moet ik daar dan nog?’
spagaat
Een moeder, die God wil vasthouden en ook haar kind. Mannen die dat in snoeiharde bewoordingen lijken te veroordelen. ‘Kies tussen God en je kind’ lijken ze te zeggen. Het komt heftig bij mij binnen; ik heb immers zelf een lieve dochter die lesbisch is? Hoort mijn kind dan niet meer bij God? Heeft God mijn kind dan niet geschapen? Wordt mijn kind de toegang tot God ontzegd, omdat het homo, lesbisch is? Moeten ouders kiezen tussen God en hun kind? Je kunt je eigen kind toch niet verraden? Het in de steek laten, omdat het ‘anders’ is? Mijn kind is toch geen ‘gruwel’, geen ‘Sodom en Gomorra’, niet ‘tegennatuurlijk’?
staan voor je kind
Nee, moeder van een homoseksuele zoon, nee alle ouders van een LHBT’er! Onze kinderen zijn geen ‘gruwel’, geen… noem maar op! Onze kinderen zijn kinderen van God. Sla je armen beschermend om je kind, als het weer keiharde oordelen over zich heen krijgt. Leg de namen van je kinderen maar in Gods handen. Daar zijn ze veilig. God gaat Zijn eigen weg met hen en niemand kan ze uit Gods handen rukken, hoe mensen ook grommen en grauwen. Ik voel me boos worden over de kei- en keiharde woorden, die ik lees in de reacties. Het is een duivelse gedachte dat je moet kiezen tussen God of je kind, dat je kind zich moet ‘bekeren’, ‘nog meer moet geloven’, ‘nog meer zijn of haar identiteit in Christus zoeken’, nog meer… Het is een duivelse gedachte dat je kind niet bij God mag komen omdat het ‘anders’ is. Satan doet niets liever dan je kind en jezelf zo radeloos maken, dat je kind niet anders meer kan kiezen, dan God vaarwel zeggen, dan voor zelfmoord te kiezen. Hij is de mensenmoorder vanaf het begin. Hij doet niets liever, dan je kind kapot maken. Hij wil niets liever dat ouders hun kind in de steek laten, om zich dan des te schuldiger te voelen.
barmhartigheid
Jezus zei: ‘Indien u zou geweten hebben, wat het zeggen wil barmhartigheid wil Ik, geen offers, dan zou u geen onschuldigen veroordeeld hebben’. Hij zei dit toen Farizeeërs zijn leerlingen berispten, omdat ze aren plukten op sabbat. Hij zei dit toen de Farizeeën het Hem kwalijk namen, dat Hij met zondaars en tollenaars aan tafel zat. Laten wij onze armen wijd open houden voor onze kinderen en al onze LHBT broeders en zusters. We sluiten hen in onze armen, we slaan beschermend onze armen om hen heen, we komen voor ze op, als ze onder vuur liggen, ook al levert het ons harde verwijten op.
studiedeputaatschap
Ik weet niet wat de studiedeputaten gaan doen, ze liggen al bij voorbaat onder druk. Zullen ze zich louter beperken tot Bijbelteksten en exegese, zodat het weer een ‘onderwerp’ wordt, waar kerkmensen over kunnen hakketakken, zonder dat de mens, de LHBT’er en diens ouders gezien worden in hun pijn? Zouden ze geïnteresseerd zijn in wat onze kinderen voelen en wat wij voelen? Zijn ze geïnteresseerd in onze pijn? Of zijn wij en onze kinderen slechts een ‘pijnlijk dossier’, een ‘hete aardappel’, waar deputaten en synodeleden hun vingers liever niet aan branden? Is er voor onze kinderen straks nog plaats in de kerk? Voelen wij ons als ouders straks nog thuis in een kerk waar onze kinderen niet langer welkom zijn? Wij kunnen onze kinderen toch niet verraden?
neerleggen bij God
Ik schreef dat ik me boos voelde worden over de harde woorden op de cip pagina. Ik leg het neer voor God en bid: ‘God, zie dit aan, doe recht aan al die kwetsbare mensen, die zo hard en liefdeloos beoordeeld worden. Geef ons de moed om voor deze kwetsbare en gekwetste mensen op te komen, berg hen in Uw handen, omring hen met Uw liefde….’ Ik voel me dan weer rustig worden. Voor God zijn onze kinderen geen ‘lastig en pijnlijk dossier’ en geen ‘hete aardappel’. Ze zijn in Gods handpalmen gegraveerd. Het is bijna kerst. God heeft Zijn Zoon gegeven, ook voor onze kinderen en voor onze LHBT broeders en zusters. Kyrie Eleison!
verantwoording en vrijheid 